1983

Jo Bogaert zet zich aan het schrijven en komt op de proppen met songs als So obscene en Moon in her mind, die hij samenbundelt op de elpee "None of them are green" (blijkt een samenvoeging te zijn van de zinnen "none are green... none of them are strange" uit het gedicht "Disillusionment of ten o'clock" van de Amerikaanse schrijver Wallace Stevens). Met een rist muzikanten trekt hij als producer naar de studio's ICP en Shiva: bassist Peter Cornelis, drummer Kris Michiels, gitarist Bert Lams en toetsenist Bea Van Ransbeeck. Je kan de muziek gerust omschrijven als een combinatie van new wave en psychedelic rock.

Wim vindt in 1983 de tijd rijp voor zijn 6° album "Kraaknet". Er wordt opgenomen in de "Shiva Studio" met deze keer als producer Dirk Bogaert, die we nog kennen van zijn producties voor de groep Luna Twist. Het lijkt alsof Wim opnieuw een beroep doet op zijn kleinkunstverleden. Marc Malyster neemt samen met Wim vooraf de demoversies op, die nadien in de studio worden afgewerkt. Marc speelt op het klavier en de synthesizer en waar nodig wordt zijn spel aangevuld met blazers enz... Intussen heeft ook de computerdrum zijn plaats opgeëist. De cd zet in met een song die nadien in één adem met Wim vernoemd zal worden, Kristien. Tijdens de opname van de elpee "Kraaknet" liep Wim al met de idee rond er een rist theateroptredens aan te koppelen. Kristien mag daarom inzetten met wat theatereffecten, een donderslag hier en daar. In het totaal worden er tien songs opgenomen. Naast Kristien sieren nog 4 andere voornamen de hoes: Rikky, Jan, Titine en Lizette. Op deze plaat één vertaling, de rest is van de hand van Wim. Kraaknet is oorspronkelijk Mes idées sales van Jacques Dutronc van diens elpee " Guerre et pets" uit 1980, geschreven door Serge Gainsbourg. Kristien wordt de eerste single, gekoppeld aan Matilda. Als tweede single is er Rikky, echte eightiespop. De B-kant is voorbehouden voor een cover van Ramses Shaffy, An en Jan (tot in de dood), dat Shaffy al in 1971 had toevertrouwd aan zijn elpee "Zonder bagage". Met "Kraaknet" gaat Wim op tournee.

Nederland omarmde De Kreuners niet zoals ze eerst verwacht hadden. Het was single na single vechten tegen de bierkaai en het succes van Doe Maar. Geen Hollander die behoefte had aan een Vlaamse groep die in hun eigen taal zong. Wel hadden zij een grote aanhang in Amsterdam. Ooit speelden ze daar 5 dagen na elkaar in diverse clubs in de binnenstad. Het ging daar gezellig aan toe, iets te gezellig soms. Walter herinnert zich nog een optreden waar iedereen stond te blowen in een dichte mist van cannabis. Dat optreden bleef maar aanmodderen omdat Walter zich haast geen enkele songtekst meer herinnerde. Gelukkig bleek de organisator achteraf dolenthousiast en werd er een nieuw contract ondertekend voor een volgend optreden. Zingen en spelen in bakvolle biertenten zat er ook in. Daar wou men, naast hun hits, rockende covers horen, en dat zagen Walter en zijn trawanten niet zo zitten. Later zou ook blijken dat hun platenfirma in Nederland geen poot had uitgestoken om hun mogelijke succes te verzilveren.

In september 1983 heeft tijdens het filmfestival van San Sebastian de wereldpremière plaats van de film "Brussels by Night" van regisseur Marc Didden. Het is een soort stadsfilm die zich hoofdzakelijk in het Brusselse nachtleven afspeelt en in schril contrast staat met de op dat moment in Vlaanderen populaire plattelandsdrama's van eigen makelij. Met deze film weet Marc Didden als regisseur door te breken samen met zijn regieassistent Dominique Deruddere. De titel van de film ontleent Marc Didden aan de gelijknamige song van Raymond van het Groenewoud die dat in 1979 al samen met De Centimeters voor het album "Ethisch reveil" had ingeblikt. Voor alle duidelijkheid, Didden heeft zijn film niet aan de inhoud van het liedje Brussels by night opgehangen. Voor de soundtrack schrijft Raymond een rist nieuwe nummers waaronder Sandy, Schijten, Het gras is nat en Hallo...soms ben ik verlegen. Tijdens het "Festival van San Sebastian" kaapt de film de "prijs van beste debuut" weg en de zilveren trofee "Spaanse Federatie van Ciné-Clubs". Een jaar later volgt de onderscheiding "outstanding film of the year" tijdens het "Filmfestival van Londen".

Hier bij ons daarentegen palmden De Kreuners intussen ook de pop-polls van 1983 in zonder moeite. Snel goud werd het in september 1983 uitgebrachte album "Natuurlijk zijn er geen Alpen in de Pyreneeën", wat je enigszins mag vertalen als "Geen spijkers op laag water zoeken". Jean Marie Aerts was intussen bij TC Matic het mooie weer gaan uitmaken, dus werd naar een nieuwe producer uitgekeken en dat werd Sylvain Vanholme, in een vorig leven lid van The Wallace Collection en nadien van Two Man Sound. Sommigen beweren dat door de inbreng van Sylvain een aantal nummers qua muzikale bezetting een beetje overdone is, al beweert Walter dat het voor een groot deel ook lag aan het te snel beginnen aan een nieuwe elpee. "We hadden langer moeten repeteren en de muzikale ideeën beter moeten uitwerken", geeft hij toe. Het eindresultaat zijn 10 songs. In de bezetting merken we, naast de vaste crew, toetsenist Werner Pensaert op. Slechts één song wordt op single uitgebracht, het door Walter en Erik geschreven Kom terug, ik mis je. De fans genieten van het album als van een portie zoete koek. "Kreun-o-bic-tour" is de titel van een serie optredens georganiseerd door het Cultureel Jongeren Paspoort. Maar liefst 35.000 fans laten horen dat ze van De Kreuners nooit genoeg kunnen krijgen. Die fans hebben inmiddels de nummers Het regent meer dan vroeger en Kom terug ik mis je tot heuse Kreunersklassiekers gekroond. Zij zorgen dat het album binnen de kortste keren de gouden status bereikt.